Lets go back naar diagnose nummer 2

Omdat er alweer bijna een jaar voorbij is sinds ik de tweede keer diagnose heb gekregen en ik er destijds niet veel over heb gedeeld, wil ik er graag even wat over schrijven. Veel mensen vragen zich af hoe dit heeft kunnen gebeuren, want alles ging zo goed, ik zag er zo goed uit en deed alles weer zoals ik voor de kanker deed.

Waar ik bij de eerste keer diagnose een duidelijke knobbel in mijn borst voelde verliep het deze keer anders.
Sinds mijn laatste chemo was ik weer aan het werk. Ik voelde me goed maar was moe als ik op school aankwam. Vreemd want het was maar zes kilometer fietsen..... ik gooide het destijds op de nasleep van de chemo en dat ik gewoon nog een slappe dweil was :). Natuurlijk was ik bang dat het iets anders was maar zelfs de oncologen zagen dit niet helemaal aankomen.

Naast werken was ik zoals altijd enorm sociaal en ging ik regelmatig op stap. Ook het weekend de week voor mijn tweede diagnose ging ik op stap. Er werden verschillende alcoholische drankjes gedronken en het was een geweldige avond. De dag erna was ik enorm brak en voelde mijn buik niet helemaal oké. Maar zoals mij is geleerd: 's avonds een vent, 's ochtends een vent en dus mocht ik me niet aanstellen. Het was vast een enorme kater....weetje wel, zo'n dikke rode :) hahahah nee geintje.

De week na het avondje stappen ging heel traag. Toen was daar op woensdag een telefoontje van mijn beste maatje. Zijn moeder had ook borstkanker gehad en hij vertelde me dat het uitgezaaid was door haar hele lichaam. Ik kreeg kippenvel en dacht meteen: ik moet naar de dokter, wat ik voel is niet oké. Zo gezegd zo gedaan. Mijn bloed werd getest, er werd wat gevoeld hier en daar en op dat moment kon het nog van alles zijn zoals bijvoorbeeld een galblaasontsteking . Nou, ik hoopte het van harte! Mijn bloedwaardes waren niet enorm verontrustend maar toch werd er een echo gepland. En dat was het moment waarop de wereld onder mijn voeten vandaan schoot.

Ik lag op de behandeltafel. De radioloog die het onderzoek deed vroeg me of ik nog onder behandeling was, want wat hij zag was verontrustend.... Toen ging het lampje uit en begon alles opnieuw. Gesprekken in het ziekenhuis, met een arts die me vertelde dat hij verwachtte dat het uitgezaaid was, me niet meer kon helpen en tegelijkertijd de telefoon die rinkelde opnam....What the hell!!!! Ik wilde hem wel over de tafel trekken maar mijn lichaam was verdoofd. De punctie volgde en toen was het moment van de waarheid daar. Precies dezelfde kanker van mijn borst heeft mijn hele lever overgenomen en er zijn verschillende plekken in mijn botten waar de kanker ook al zijn intreden heeft gemaakt.
Het leven stond stil...alles wat gebeurde ging aan me voorbij en toen... toen moest ik leren dealen met deze klote ziekte. 

Inmiddels zie ik de kanker net als Venom, een villain uit Spider man, die mij van binnen helemaal kapot probeert te maken. Ik zeg probeert omdat ik deze strijd niet zomaar opgeef! You "slecht woord, slecht woord", you aint gonna win this battle! 

Liefs Naomi
x