Naomi

De afgelopen maanden was het wat stil op mijn blog. Dat komt doordat ik eigenlijk een verhaal wilde schrijven over alle fijne dingen in mijn leven. Maar omdat ik daar zo intens van aan het genieten was kwam het er maar niet van. En vlak daarna ging alles minder goed maar toen vond ik dat er eerst een positief verhaal op papier moest komen. Dat viel niet mee maar vandaag had ik dan toch eindelijk de rust om te schrijven en wil ik graag weer even laten weten wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen drie maanden.

Lieve allemaal,

Mijn vorige blog sloot ik af met dat ik hopelijk snel huppelend over mijn nieuwe pad zou gaan. Helaas is dat niet het geval. Afgelopen woensdag liep ik over mijn nieuwe pad en ineens was daar een enorm groot donker bos. Het zag er eng uit maar teruggaan was ook geen optie dus ik moest er doorheen.

Afgelopen week kreeg ik berichten van mensen die ik normaal niet vaak spreek. Volgens hen was het maar stilletjes op mijn social media en blog. Ze vroegen zich af of alles wel goed ging. Voor mij was dit het laatste duwtje in mijn rug om weer te schrijven. Niet alleen voor jullie maar ook voor mezelf zodat ik weer meer grip zou krijgen op de nieuwe situatie. Ik had gehoopt op een heerlijk rustige vakantie maar kanker kent het woord vakantie niet en dus is er het een en ander gaande.

Vanaf 11 mei mogen de basisschoolkinderen weer naar school!!! Me: ‘YES!!!!!!! Ik mag weer werken!! Doen wat ik zo graag doe!’Oncoloog: ‘Naomi, als het even kan lijkt het me nog niet verstandig om tussen ongeveer 13 kleuters te gaan staan.’

Al een aantal weken zitten we binnen. Het is voor iedereen een andere ervaring maar een ding is zeker en dat is dat het wennen is. We worden ‘beperkt’ in ons doen en laten. We kunnen ineens niet meer alles doen wat we gewend zijn of waar we behoefte aan hebben. Ik kan van alles gaan opnoemen om uit te leggen wat ik bedoel maar ik denk dat iedereen dit wel voor zichzelf kan invullen. Het leven is ineens onzeker. We weten niet wanneer we weer op het terras kunnen zitten of wanneer we weer in de file staan naar ons werk of onderweg gaan op vakantie. Ineens ervaren mensen hoe het leven met onzekerheid is. Het leven in onzekerheid doe ik momenteel al 1622 dagen ofwel ruim 4 jaar en 5 maanden. Ik zeg dit niet om medelijden te krijgen of begrip. Of omdat ik zou vinden dat mensen de situatie zoals ie nu is niet als vervelend mogen ervaren. Nee, ik zeg dit om bewustwording aan te wakkeren. Even stil te staan bij wat voor fijn leven we eigenlijk hebben als het leven ‘gewoon’ is. Want zelfs ik verlang terug naar de tijd voor corona en naar de tijd waar in mijn leven alleen het leven met kanker was. En niet ook nog de extra onzekerheid rondom corona.

Lieve allemaal, Ik liep een beetje achter met het posten van mijn blogs op mijn eigen pagina. Iets met lekker druk zijn met het (werk) leven. Onderstaande blog schreef ik 2 uitslagen geleden. Zoals jullie weten had ik een hoge uitslag. Daarna kwam gelukkig een lagere en afgelopen vrijdag had ik weer uitslag, iets omhoog maar nog oke. Toch wil ik onderstaande blog wel delen omdat dit omschrijft hoe ik in het leven sta. Er komt deze week nog een blog online die up to date is :DGraag schrijf ik in deze blog iets over mijn bucketlist. Want stel dat dit mijn laatste blog is omdat ik straks misschien een slechte uitslag krijg.... Dan moet ik er toch wel aandacht aan besteden. Zoals jullie inmiddels weten reis ik graag. Ook al kost het me meer moeite om lekker op vakantie te gaan, toch doe ik het. Nog een aantal weken te gaan en dan is het weer zomervakantie. Kortom tijd voor een reisje. Maar alles in mijn lijf geeft aan moe te zijn. En dus denk ik erover dichtbij huis te blijven. Maar ja, wat als dit de laatste reis is die ik kan maken, dan is het misschien zonde dat ik niet doe waar ik van droom. Moet ik er niet uit halen wat erin zit en optimaal genieten? Stel dat ik er volgende zomer niet meer ben?

Vorige week donderdag wilde ik jullie laten weten dat ik me sinds de laatste blog steeds beter was gaan voelen. De grijze donderwolken waren er veel minder en aan de horizon zag ik steeds vaker de zon. Sinds een aantal weken heb ik EMDR-therapie op flash forwards en dit lijkt me toch goed te doen. Daarnaast sta ik sinds kerst drie volledige dagen voor groep ½ en daar vond ik iets meer rust en zelfvertrouwen. Het leven was weer gevuld met fijne dingen en de donderwolken waren verder weg. Ik zal niet zeggen dat ze er niet meer waren, maar ze hingen niet de hele tijd boven mijn hoofd. De laatste ct-scan was in orde en ik voelde me goed. Tot afgelopen vrijdag…

Het is vroeg en dus donker als ik naar mijn werk fiets. Ik heb mijn koptelefoon op en luister naar het liedje ‘Weatherman’ van Victory. Ooit hoorde ik dit liedje en de tekst raakte me diep. Het staat op repeat en steeds weer hoor ik nieuwe dingen in de tekst waar ik me enorm mee kan identificeren. Het leven is soms best ingewikkeld, vraagt veel terwijl ik gewoon alleen maar wil kunnen genieten.

De laatste keer dat ik jullie schreef, lag ik in het ziekenhuis omdat een eigenwijze verstandskies die was getrokken, nog een trap na gaf, met een forse ontsteking tot gevolg. Dat heeft er best in gehakt; lichamelijk maar ook mentaal. Ik weet nog dat ik de dag dat mijn verstandskies werd getrokken een post deed op mijn facebook: ‘gek om rust te voelen in mijn lijf ondanks dat ik in het ziekenhuis ben. Dit is peanuts bij wat ik hier normaal doe’. Nou…dat had ik beter niet kunnen schrijven.

Lieve allemaal,

Het heeft lang geduurd om de confronterende woorden van mijn oncoloog, vlak voor mijn vakantie, uit mijn hoofd te krijgen. Maar wat heb ik een vette reis gemaakt. Zoals jullie misschien weten ben ik ruim drie weken op reis geweest naar Maleisië en Singapore. Het was super! Ik heb enorm veel mooie dingen gezien, gesnorkeld met haaien, lekker gegeten, me zorgen gemaakt om van alles, enorm gelachen, hier en daar een traan gelaten maar vooral erg genoten dat ik dit kan doen.

Het is kwart over 12. Ik word geknuffeld en krijg mooie cadeaus. Vandaag begint de zomervakantie en sluit ik het jaar af met mijn kleuters! Mijn lieve klasje van afgelopen jaar is vanaf vandaag niet meer mijn klasje…. Na de vakantie gaat een deel naar groep 3 en een deel naar andere groepen. Gelukkig mag ik ook nog een paar kids “houden” en krijg ik ook leuke nieuwe kids maar het was toch even slikken en zuur om ze te zien gaan! Wat een geweldig fijne tijd heb ik gehad en wat ben ik trots op hen en ergens ook op mezelf!

Het is alweer even geleden dat ik de uitslag van mijn donut-worry-scan kreeg (eerlijk is eerlijk: i did worry massive). Ik ben zoals sommige weten ook gestart met bloggen voor het ziekenhuis en het is even zoeken naar een weg om deze twee blogs te combineren of naast elkaar te laten lopen. Maar…….tromgeroffel!! Nee sorry! Hahaha de uitslag was goed!!!!

Het is alweer 4 maanden geleden dat ik in de scan ben geweest. De tijd vliegt voorbij. Ergens super fijn dat het zo lekker gaat en dat het leven geweldig is, aan de andere kant gaat het me net te snel haha. Maar daar lijken meer mensen last van te hebben en helaas is het dus weer geen Naomi special haha (dit zegt mijn rijinstructeur vaak, dus credits voor deze leuke opmerking gaan naar hem). Maar goed, vandaag was het weer tijd voor de eigenlijk 3 maandelijkse, maar vanwege goede bloedresultaten is het nu 4 maandelijkse, scan.

Vandaag is het moederdag. Een dag waarbij je extra aandacht besteedt aan je moeder of aan haar denkt.

Sinds vorige week staat er een mooie B+ voor altijd op mijn onderarm. Een nieuw impulsief stukje inkt waarmee ik nooit meer m’n bloedgroep kan vergeten. Maar waarmee ik ook voor altijd vastleg dat ik het gewoon in m’n bloed heb zitten: Be positive, één kleine letter en één symbool maar met een enorm grote betekenis! En wat ben ik blij dat ik deze met Lou heb mogen zetten. Lekker impulsief zoals wij zijn en dus een extra mooie herinnering erbij ook. Ik hou ervan! Leven in het nu en leven alsof er geen morgen is (al is dat eigenlijk een vreemde uitspraak, want ik wil juist wel dat er een morgen is hahaha. Maar goed we snappen wat ik bedoel!).

Godverdomme. Kanker wat haat ik jou! Ik haat alles aan je. Hoe je mensen ineens ziek kan maken! Hoe je het leven van mensen overhoop haalt. Wie ben jij om deze macht te hebben. Ik haat je! Zo'n haat en woede heb ik nog nooit gevoeld!

Van 100% afgekeurd naar 100% juffie Naomi! I am back in teaching buisness!

Yes mijn bloed is weer goed en dus ben ik vrijdag weer met een kuur gestart. Rondom werk zijn er positieve ontwikkelingen. Ik ben gestart met motorrijlessen wat super spannend is maar heel tof! Er gebeuren fijne dingen in mijn leven en ik voel me gewoon echt heel goed. Kortom er gaat de laatste tijd heel vaak iets goed. Ik ben hier zo mega blij mee!

Met de zon in m'n gezicht geniet ik van een heerlijk bakje koffie. Het leven voelt zo heerlijk! Ik geniet maar voel dan ineens een kleine steek aan de rechterkant van mijn ribben. Mijn hoofd denkt meteen aan mijn zieke lever.... Het optimale genieten maakt plaats voor de nare waarheid. Ik besef me ineens weer dat mijn lijf ziek is en dat ik bang ben om dood te gaan. Ik wil dit niet, nu nog niet, niet nu ik nog zo geniet van alles. 

'Mevrouw het ziet er niet goed uit voor u. Ga genieten van de tijd die u hebt en haal alles eruit wat kan!"Ik werd 100% afgekeurd en zat thuis met een IVA-uitkering van 940 euro bruto per maand...en daar moest ik het mee doen en gaan genieten. Hoe dan?

Een paar weken geleden was ik met mijn moeder aan het praten over mijn oma. Ze heeft parkinson en kan dit soms maar moeilijk accepteren. Die dag had ze overdag een dutje gedaan en werd wakker met heimwee naar toen alles gewoon nog normaal was. Mijn moeder vroeg me toen of dit herkenbaar was.... 

Inmiddels zijn onze embryo's 3 jaar en al verhuisd van Eindhoven naar een "diepvries" van het ziekenhuis in Tilburg. Zoals sommige van jullie weten hebben Rick en ik 3 prachtige embryo's laten maken vlak na mijn eerste diagnose. Dat ze mooi zijn weet ik omdat ik foto's van ze heb! Kleine rondjes in petrischaaltjes en zo lekker rustig. Nee even zonder grappen.... ik krijg de laatste tijd best vaak de vraag of we de embryo's nog gaan gebruiken. Misschien dat dit komt doordat ik de 30 heb bereikt en iedereen in mijn omgeving baby's krijgt of dit aan het proberen is. Geen gekke vraag en dus voor mij een stukje tekst waardig. Niet om mensen de mond te snoeren maar om te delen dat dit ook iets is waarmee je moet dealen als je kanker krijgt. Of nouja, waar ik/we mee moeten dealen. 

Yes daar zijn we de EINDELIJK weer!