1 jaar geleden! And still alive and kicking!

Vandaag is het exact een jaar geleden dat ik die post-it met "uitgezaaide kanker" op mijn hoofd geduwd kreeg. En die post-it wilde ik niet! Het is een jaar geweest waar veel in is gebeurd en waar ik soms op terugkijk alsof het niet mijn leven is.

Aan de ene kant voelt het zo ver weg maar aan de andere kant voelt het als de dag van gisteren. Ik weet nog goed dat ik thuis was en het telefoontje kwam. Diep van binnen voelde ik dat het fout was. Maar toch hoop je op zo'n moment dat het goed is en alles weer goed kan komen. Het hoge woord was eruit en toen begon er een nieuw hoofdstuk van dit horroverhaal wat vanaf dat moment mijn leven was.

Alsof mijn lichaam wist dat mijn hoofd het nu ook wist wat er van binnen aan de hand was, reageerde het ineens heel anders. Al vrij snel kreeg ik echt buikpijn, kon ik moeilijk eten, werd mijn buik enorm dik en kon ik alleen nog maar zwangerschapskleren aan. Ik zat in een rolstoel want lopen deed pijn en vroeg te veel energie.  Het leek alsof mijn lichaam opgegeven had, maar ik was/ben nog niet klaar hier! Ik moest vechten van mezelf. Hoe ziek ik ook was en hoe vervelend ik me ook voelde. De handdoek in de ring gooien was geen optie!

De behandeling werd gestart en vanaf dat moment slik ik levensverlengende chemo. Dat betekent dat ik twee weken chemo-tabletten slik en dan één week chemovrij ben. Vervolgens prik ik bloed en zijn de waardes goed genoeg dan begint het weer opnieuw. Voor zo ver ik het nu weet is dit voor zo lang ik leef. Dit betekent dat ik eigenlijk per drie weken leef. Naast deze controle heb ik iedere 12 weken een CT-scan. Deze is misschien nog wel 100 keer spannender dan het bloedonderzoek. Pas dan kunnen ze van binnen zien waar Venom allemaal zit en hoe erg hij mij van binnen aan het opeten is. Of deze onderzoeken ooit gaan wennen vraag ik me af. Ik denk het niet. Je leert er wel mee dealen maar de spanning blijft elke keer weer hetzelfde. Mijn lichaam en hoe ik me voel kloppen niet met elkaar. Ik ben vol levenslust en ik voel me goed. Maar weet dat ik van binnen kapot gemaakt word. En dat is verschrikkelijk eng!

Terug naar een jaar geleden. Ik voelde me belabberd kon er met mijn hoofd niet bij dat mij dit overkwam. Hoe erg ik dit ook niet wilde, ik moest langzaaaan toch nadenken over hoe en wat met mijn afscheid. Ik was verdomme 28 en wist niet of ik mijn 29ste verjaardag zou gaan halen. Dit is iets waar je totaal niet mee bezig wil zijn maar het zijn wel dingen die realiteit zijn. Natuurlijk geldt dit eigenlijk voor iedereen want laten we wel duidelijk zijn: dood gaan we allemaal! Maar toch was het moeilijk om erover te praten. Dit werd dus ook niet echt gedaan maar soms bespraken we wel wat ik zou willen of juist niet. En toen kwam daar ook ineens het telefoontje van mijn huisarts. Ze wilde dat ik met haar zou gaan praten over wat voor pijnbestrijding ik wel of niet zou willen en nog allerlei andere dingen waar ik niet mee bezig wilde zijn. Dit knaagde aan me. Voor mijn gevoel was het zo dat als ik dat gesprek zou voeren ik zou accepteren dat ik snel dood zou gaan. Dus stelde ik dit telkens uit.

Langzaam leek het beter met me te gaan. Ik zat onder de morfine maar mijn zwangerschapsbuik (heb ik me toch nog zwanger kunnen gedragan hahaha.... ) nam af, ik kon weer wat bewegen en het eten ging ook beter. Ook de morfine werd afgebouwd en zowaar vierde ik een aantal maanden na mijn diagnose toch mijn 29ste verjaardag. Dat had ik niet kunnen dromen en met mij waren er een hoop mensen die dachten dat ik dat niet zou halen. Ik bleef vechten en doe dit nog steeds! Ik vind het leven veel te leuk en geniet echt van alles! Ondanks dat ik dus nog steeds behandelingen heb en zo lang het goed gaat beste maatjes ben geworden met mijn chemo, begin ik weer een beetje te leven tussen alle checks door.

Ik voel me goed! Heb geen last van de chemo (zoekt ondertussen een stuk onbewerkt hout om af te kloppen), sport regelmatig, geniet van eten (nouja, ik ben ruim 15 kg aangekomen vanwege de overgang waar ik in zit! en dus wil ik lijnen en lijnen!!), ben zelfs weer een aantal uur aan het werk en wil misschien weer iets van een studie gaan doen! En ik ga er zelfs wel een beetje vanuit dat ik mijn 30ste verjaardag kan gaan vieren. Dat laatste typ ik met een brok in mijn keel en ik merk dat ik er een beetje misselijk van word. Ik wil het zo graag hardop durven zeggen dat ik 30+ ga worden, maar ergens vind ik het doodeng om dit te doen. De vraagstukken: 'stel dat het straks fout gaat' of 'wat zal de bloeduitslag van morgen vertellen' blijven mij beïnvloeden en nemen soms de overhand. Dan raak ik weer in paniek, begrijp ik geen zak meer van het leven en wil ik zo hard dat dit alles een vergissing was en ik morgen weer wakker word en gezond ben! 

Ik ga stoppen met dit verhaal want word er toch een beetje naar van merk ik! De tranen rollen over mijn wangen. Wat een klote ziekte maar wat ben ik dankbaar dat ik hier nog mag zijn!
Maar even een berichtje aan Venom: I am kicking your ass and I will keep doing this untill you will die! I dont want you in my body and I hate you forever! Leave me the fuck alone!

Liefs Naomi

Wil je een mail ontvangen als ik een nieuw verhaal heb geschreven? Meld je dan aan via de  homepage.