Corona zet denk-knopjes aan

Gepubliceerd op 11 april 2020 om 23:21

Al een aantal weken zitten we binnen. Het is voor iedereen een andere ervaring maar een ding is zeker en dat is dat het wennen is. We worden ‘beperkt’ in ons doen en laten. We kunnen ineens niet meer alles doen wat we gewend zijn of waar we behoefte aan hebben. Ik kan van alles gaan opnoemen om uit te leggen wat ik bedoel maar ik denk dat iedereen dit wel voor zichzelf kan invullen. Het leven is ineens onzeker. We weten niet wanneer we weer op het terras kunnen zitten of wanneer we weer in de file staan naar ons werk of onderweg gaan op vakantie. Ineens ervaren mensen hoe het leven met onzekerheid is. Het leven in onzekerheid doe ik momenteel al 1622 dagen ofwel ruim 4 jaar en 5 maanden. Ik zeg dit niet om medelijden te krijgen of begrip. Of omdat ik zou vinden dat mensen de situatie zoals ie nu is niet als vervelend mogen ervaren. Nee, ik zeg dit om bewustwording aan te wakkeren. Even stil te staan bij wat voor fijn leven we eigenlijk hebben als het leven ‘gewoon’ is. Want zelfs ik verlang terug naar de tijd voor corona en naar de tijd waar in mijn leven alleen het leven met kanker was. En niet ook nog de extra onzekerheid rondom corona.



Mijn leven werd al beïnvloed door een ziekte die ongewenst is maar deze tweede ongewenste nieuwkomer maakt het nog net wat ingewikkelder en zorgt voor extra kopzorgen. Sinds de sluiting van de scholen werk ik vanuit huis. Zonder enige gêne probeer ik allerlei experimenten uit, lees ik verhalen voor en neem dit alles op om het vervolgens via Youtube te delen. De juffen en meesters worden klaargestoomd voor de wereld van het digitaal onderwijs en krijgen allerlei webinars om te zorgen dat we onderwijs op afstand kunnen geven. Er wordt hard gewerkt door iedereen en dit alles om de connectie met je klas te houden. Ik mis ze, mijn 26 grote kleine kleuters!! Ja, het werken vraagt soms enorm veel van mijn energieniveau en ja, ik ben onzeker over de nieuwe taken die ik heb gekregen. Maar in tijden waar je ineens dingen niet meer kan doen, besef je soms ook hoe fijn ook die soms vermoeiende en moeilijke dingen kunnen zijn!



Niet alleen het werk is iets wat ik mis. Ook boodschappen doen is iets wat ik momenteel even niet doe. En ook dat mis ik dan. Gewoon even de Action leegkopen gewoon omdat het kan. Of even een appeltje halen tijdens het motorrijden(moet nu even opbiechten dat ik dat dus wel doe… oeps). Zo min mogelijk in contact komen met eventuele dragers van het virus is momenteel van groot belang. Ik moet gewoon niet ziek worden. Of nou ja, dat ben ik al… maar corona erbij is toch niet heel slim. Een geluk is wel dat ik over het algemeen altijd aan de lage kant zat van de percentages en dus heb ik daar bij dit virus ook op ingezet. Ik geloof dat het 40%  tot 60% is die deze ziekte moeten doormaken. Nou,dan is 40 toch echt lager en dus ga ik daarvoor.

De “quarantaine” zorgt ervoor dat mensen klusjes gaan doen die al enige tijd lagen te wachten. Of mensen gaan opzoek naar klusjes die ze in huis kunnen doen. Tot die laatste groep behoor ik. De slaapkamer en onze “ooit-zou-hier-een-babykamer-kunnen-komen” nu game/filmkamer, zijn van saaie witte kamers omgetoverd tot kleurrijke domeinen. Ik heb me uit de naad gewerkt maar dat klusje is nu af en ik merk dat ik even geen zin heb om de derde kamer ook aan te pakken. Even bijtanken. Maar het niet bezig gaan in huis zorgt op de een of andere manier voor ruimte in mijn hoofd. Ruimte voor gedachtes. Leuke maar ook vervelende gedachtes. Gelukkig heb ik al weken hulp van mijn geliefde psych. En ben ik dus een aantal EMDR en praatafspraken verder en kan ik het allemaal wat beter relativeren. Toch waren er vandaag een aantal zaken erg op de voorgrond. Het thuis zitten met zijn tweeën gaat beter dan verwacht. Toch ben ik een enorm sociaal dier en mis ik mijn uitstapjes, mijn vrienden, mijn werk, mijn dagtripjes naar de winkel en gek genoeg het hebben van een grote(re) familie. Het is dit weekend Pasen en ik zie en hoor allemaal mensen die het missen dat ze nu geen familiebrunch hebben. Op de een of andere manier moet ik hierdoor denken aan mijn eigen ervaringen en denk ik na over hoe ik deze ‘feestdagen’ had willen doorbrengen. Ik mis het hebben van broertjes en zusjes, het hebben van die brunch met een grote familie, het hebben van een gezin met een eigen kind(eren). Ja, ik besef me dat ik die dingen nu romantiseer maar kan er niks aan doen dat het in mijn hoofd zit. Niet alleen ik ben enig kind maar Rick is ook maar alleen thuis. Dat betekent dat er aan beide kanten geen broertjes en zusjes zijn en ook allebei onze ouders zijn gescheiden. We hebben wel drie ijs-babies maar die kan ik niet aan het eieren schilderen zetten. De staarten van de katten in een pot verf duwen en kijken wat voor moois daaruit komt durf ik ook niet aan, want dan zit echt alles onder. Al zal dat met kleine kids misschien ook wel zo zijn, haha. Ik weet het niet. Ik weet alleen wel dat ik vandaag toch weer best vaak moest denken aan het niet kunnen krijgen van kids. Over het algemeen ben ik er helemaal oké mee, al heb ik ook geen keus dus wordt dat misschien beïnvloed. Misschien is het ook wel dat het gemis van mijn klasje het aanwakkert. Misschien vullen zij onbewust toch het gemis van een eigen wondertje. Geen idee. Het is gewoon even zo en dat mag er zijn. Leuk is wel dat het gevoel ook wel weer verdwijnt als ik meteen een aantal aanbiedingen krijg van vrienden die me hun kinderen wel even willen ‘lenen’. Schijnbaar snakken zij juist naar momenten zonder kids en mag ik dus misschien wel blij zijn met mijn 3 rustige ijs-babies en mijn 26 kleuters die om 3 uur weer naar huis gaan. Ach, het leven is zoals het is en ik deal ermee zoals ik het voorgeschoteld krijg. En dus kocht ik afgelopen week een mooi borduursel met de tekst:

Life is a dick. Sometimes it gets hard for no reason.

Ja, een abrupt einde. Ik weet het. Maar soms ben ik dan ineens klaar met eraan denken en gaat het leven met de twee ongewenste ziektes die me in mijn nek hijgen gewoon door.

 

Lieve allemaal. Stay safe!

Liefs Naomi

ps. Wil je mijn berichten via de mail? Meld je aan voor mijn maillist. Dit kan via de homepage. 

Reactie plaatsen

Reacties

Mandy
4 jaar geleden

Heyzzzz, ik moest zo lachen om dat borduursel schilderij😂 Ook ik zou het liefst allerlei mensen opzoeken en eindelijk eens een keer touren met jou, maar gezien mijn werk stel ik dat maar ff uit. We komen wel in Best wonen in september dus het gaat er vast en zeker van komen 💋👍

Patrick Schellekens
4 jaar geleden

Blijft mooi hoe je alles verwoord in een echt pakkende tekst, want elke keer weet jij mij weer te raken met je teksten.
Leven met gescheiden ouders ken ik helaas over mee praten, maar diepe bewondering en respect voor jou 💋

Anke
4 jaar geleden

Mooi geschreven, fijne Pasen 🐰🐣🥚💜

Saskia
4 jaar geleden

Hey lieve Naomi, zoals altijd weer helemaal zoals het is, gewoon puur en oprecht vanuit jezelf zoals je bent! Liefs en een dikke kus 💋

Margo Jonkers
4 jaar geleden

Ik stel het lezen van jouw verhalen altijd even uit, bang voor de emoties die me overvallen.....
Maar, Naomi, bedankt voor het delen, wonderbaarlijk mooi geschreven weer💕

Sandra
4 jaar geleden

Dank voor heuvelen.Jij verwoord waar ik als mede palliatief patiënt even niet op kunnen komen..jij schijnt geen enkele last van een writer's block te hebben.Dank dat jij de juiste en rake (auw)woorden kon vinden!
Heb 1 kind en kom uit zeer kleine familie die onderling weinig samenhang heeft.

Jammer nu je ze juist zo nodig hebt!De juf van onze zoon beeldbelt af en toe; iets voor jou?!
Hang in there, girl!
...tough times don't last, tough people do...

Naomi
4 jaar geleden

Ha Sandra.
Bedankt voor je berichtje. Weet dat je dus niet alleen bent. We hebben elkaar en de mensen die wel om ons heen zijn! Ik bel ook met mijn klasje. Erg fijn:)

Hang in there.

Liefs Naomi

Martie van Esschoten
4 jaar geleden

Jeetje Naomi, ik val in herhaling maar wat heb je weer een mooi verhaal geschreven. Je zou denken dat bijna alles al is gezegd maar jij weet toch steeds weer woorden te geven aan wat er speelt in het nu. Woorden waar alles in zit. Een lach, een traan, een reality-check, relativering en altijd HUMOR!!
Dank je lieve heldin!!!

Clarie
4 jaar geleden

Weer zo mooi geschreven! Liefs. ❤️