Een paar weken geleden was ik met mijn moeder aan het praten over mijn oma. Ze heeft parkinson en kan dit soms maar moeilijk accepteren. Die dag had ze overdag een dutje gedaan en werd wakker met heimwee naar toen alles gewoon nog normaal was. Mijn moeder vroeg me toen of dit herkenbaar was....
Helaas herken ik dit gevoel goed. Er zijn ochtenden, dagen of momenten dat ik twijfel of dat wat er met gebeurt wel echt is. Ik voel me de laatste tijd vaak zo goed dat accepteren dat er iets in mij, mij van binnen kapot aan het maken is eigenlijk geen optie is. Ik begin dan soms zwaar aan mezelf te twijfelen. Gebeurt dit alles wel echt? Ben ik mezelf niet gewoon aan het voorliegen en neem ik mijn omgeving daar in mee? Heb ik het niet gewoon verzonnen en ben ik daarnaar gaan leven? Ben ik niet gewoon een pathologische leugenaar?
Dat mij dit overkomt voelt de laatste tijd gewoon ongeloofwaardig. Waar ik vorig jaar nog in een rolstoel zat, amper kon lopen omdat ik geen energie had, een buik zo bol en gevoelig als een hoog zwangere dame is het nu totaal het tegenovergestelde. Ik werk weer drie dagen, ik fiets alles, ik heb weer gewoon een spijkerbroek aan en ik kan eigenlijk bijna alles weer doen. En hier ben ik zo enorm blij mee en zo dankbaar voor! Begrijp me echt niet verkeerd!
Maar omdat het zo fijn en goed gaat kan ik het soms gewoon niet bevatten. De kanker lijkt er niet te zijn maar dan komen daar de drie-wekelijkse bloedonderzoeken, de chemo en andere pillen en de niet bedriegende scans... Het is echt waar. Ik heb kanker. Ik ben geen pathologische leugenaar (I wished, in deze situatie dan he hahaha) en dus moet ik iets met de waarheid. Accepteren is eigenlijk geen optie, ermee leren leven is wat er nu van me wordt verwacht en wat ik probeer te doen.
Liefs,
Naomi
ps. Wil je mijn verhalen via de mail? Meld je aan voor mijn maillist via de homepage.
Reactie plaatsen
Reacties
Het is ook niet te bevatten xxx!
Wish you were pinokkio ! Dappere ! 🍀🎁koffie😘
Was het maar waar dat het niet waar is. Hoop zo dat het waar wordt dat het waar wás !! Je bent een sterke vrouw ! xxx
Snap dat het niet te bevatten is, maar ga door met genieten van alles. Het is alleen maar fijn dat het zo goed met je gaat! X
Ik denk dat dit een fase die je door moet: beseffen dat je soms perioden hebt die als "too good to be true" voelen. Koester ze! En met een beetje geluk heb je die lekker nog heel veel!! 80 worden was het doel, toch? <3
Herkenbaar, maar dan op een iets andere manier. Ik heb soms ook weken achter elkaar nergens last van en 'vergeet' dan dat ik niet alles meer kan. Tenminste niet zonder consequenties. Ontkenning is de vijand.