Ice ice babies will stay ice ice cold!

Gepubliceerd op 16 maart 2019 om 23:41

Inmiddels zijn onze embryo's 3 jaar en al verhuisd van Eindhoven naar een "diepvries" van het ziekenhuis in Tilburg. Zoals sommige van jullie weten hebben Rick en ik 3 prachtige embryo's laten maken vlak na mijn eerste diagnose. Dat ze mooi zijn weet ik omdat ik foto's van ze heb! Kleine rondjes in petrischaaltjes en zo lekker rustig. Nee even zonder grappen.... ik krijg de laatste tijd best vaak de vraag of we de embryo's nog gaan gebruiken. Misschien dat dit komt doordat ik de 30 heb bereikt en iedereen in mijn omgeving baby's krijgt of dit aan het proberen is. Geen gekke vraag en dus voor mij een stukje tekst waardig. Niet om mensen de mond te snoeren maar om te delen dat dit ook iets is waarmee je moet dealen als je kanker krijgt. Of nouja, waar ik/we mee moeten dealen. 

 

Voor de mensen die mijn vorige blog niet hebben gelezen of voor diegene die het even zijn vergeten zal ik even kort teruggaan naar december 2015. Vlak na mijn diagnose werd er gevraagd of er een kinderwens was (ik zou mogelijk blijvend in de overgang zijn en dus geen kinderen op en natuurlijke manier kunnen krijgen). Op dat moment moest ik meteen denken aan de vriendenboekjes waar je de vraag wordt gesteld: 'wat wil je later worden?'. Omdat ik juf ben en dus  vriendenboekjes mag invullen kreeg ik die vraag geregeld. Mijn antwoord op die vraag was dan: 'moeder'. Dat dit antwoord niet zou gebeuren wist ik destijds nog niet en dus was mijn antwoord op de vraag of er een kinderwens was een overduidelijke:  'ja!'. Er werd een traject gestart waarbij ik erfelijkheidsonderzoek kreeg en waarbij ik mezelf moest gaan injecteren met hormonen voor een IVF behandeling. Dit laatste werd me bijna fataal want na de tweede punctie die ik in januari 2016 kreeg ging het mis. Ik kreeg ik inwendige bloeding en had 2,5 liter bloed in mijn buik waarnaar ik geopereerd werd en mijn linker eierstok verloor. Maar goed, we hadden 3 embryo's en dit was waar we het mee moesten doen.

 

Inmiddels zijn we 3 jaar verder en liggen de embryo's onaangeraakt in de vriezer en zullen ze daar waarschijnlijk ook blijven. Ik ben weer in de overgang en ik kan simpelweg niet zonder mijn chemo. Dit betekent dat ik zelf geen kindje kan dragen (tenzij dat wonder waar ik op hoop gebeurt haha). Na de tweede diagnose had ik de hoop op een zwangerschap meteen opgegeven en stond mijn hoofd er ook niet naar. Maar toen het langzaam beter ging kwam de gedachte ooit moeder te kunnen worden wel eens voorbij. Uiteindelijk vroeg ik mijn oncoloog of het nog een optie was en haar antwoord was: jij kan het kindje niet dragen. Even zag ik alles weer instorten. Want ik wilde het zo graag....maar toen dat eenmaal besloten was, kreeg ik er vrede mee. Het leven is voor mij al ingewikkeld genoeg momenteel, laat staan dat ik de zorg voor een kindje kan hebben. Gelukkig kan ik nu werken en heb ik drie dagen in de week 29 prachtige lieve kids waar ik enorm van geniet en dat vult de leegte een beetje. Natuurlijk is dit anders en natuurlijk doet het me soms pijn als ik nieuws krijg dat er weer iemand zwanger is...maar het is gewoon niet anders en ook dat moet je dan leren accepteren.

 

Nu hoor ik hersenen kraken en hoor ik je bijna denken: en een draagmoeder? Is dat dan niks? Nee dat vind ik niks. Het idee dat een ander mijn kindje draagt en die ervaring heeft vind ik moeilijk. Daarbij moet je vervolgens adoptieformulieren tekenen om de voogdij te krijgen en daar zie ik ook tegenop. Plus, ik wil niet dat het kindje zonder moeder opgroeit en zoals ik eerder al zei, ik heb genoeg te zorgen in en voor mijn eigen leven. Ik heb er echt vrede mee. Waar ik echter wel moeite mee heb is dat ik bepaal voor Rick dat hij geen kindje met mij kan krijgen. Dat is iets wat ik zo nu en dan heel moeilijk kan vinden. Maar ook dat krijgt vast een plekje. En dat ik soms heel verdrietig ben terwijl een vriendin of kennis bevallen is of zwanger is, ook dat zal vast wel slijten. Want laat ik wel aangeven dat ik het iedereen gun en zeker ook blij ben voor al die mensen die dit wel hebben of kunnen ervaren! Echt waar!

 

Voor nu blijven mijn ice ice babies nog even in de vriezer en wie weet als er ooit een wonder gebeurt dat ik ze nog kan en mag gebruiken. Who knows! Ze zijn wel lekker rustig, kosten me weinig energie en ik voel me semi-mama van 3 prachtige petries. Daarnaast ben ik extra blij dat ik juffie ben en ook blij als het 3 uur is en de kids naar huis gaan en ik lekker thuis mijn eigen ding kan doen :)

 

Liefs,

 

Naomi

x

 

ps: wil je mijn verhalen via de mail? Meld je op de homepage even aan voor de maillinglist.

Reactie plaatsen

Reacties

Leanne
5 jaar geleden

Je zou een geweldige moeder zijn xxx

Johan
5 jaar geleden

Respect voor jou en je hubby

Paula
5 jaar geleden

Ja, jullie zouden fantastische ouders zijn.

Charlotte Tr
5 jaar geleden

Veel bewondering voor hoe jullie hiermee omgaan en de mooie manier waarop jij dit kan schrijven!

Jurgen Ooms
5 jaar geleden

Kanjer!

Eerin
5 jaar geleden

Alles heeft een reden heb ik in mijn eigen leven mogen ervaren, wat niet wil zeggen dat wat er in je leven gebeurd niet verdrietig en onbegrijpelijk kan zijn....
Want hoe rijm je dat, je zou een fantastische moeder zijn, en het mag niet zo zijn....
Als ik het antwoord wist gaf ik het je meteen....
Ik ben héél blij dat het zó goed met je gaat dat je weer kan en mag werken, die 29 kids hebben aan jou een fantastische juf, je kunt ze met jouw unieke "zijn" heel veel waardevols meegeven voor de rest van hun leven.

Patrick Schellekens
5 jaar geleden

Bent een powerwoman.
Bij je andere blogs kreeg ik de brok in mijn keel, maar samen met Rick kom je er door.
Xxx

Natascha
5 jaar geleden

Lieve Naomi,
Over het gemis kan ik met mee praten. Ik weet dat het slijt maar het blijft altijd een gevoelig onderwerp. Echter kinderen zijn geen voorwaarde voor een leuk leven. Het is een toegevoegde waarde. ❤️

Martie
5 jaar geleden

Wat heb je je overwegingen en uiteindelijke moeilijke beslissing weer mooi en puur verwoord! Er spreekt zoveel moederliefde voor je icebabies uit! En wat zullen al die 29 kids in je klas blij met hun juf zijn! Petje af lieverd!!

Eva Heerdink
5 jaar geleden

Lieve Naomi,
Wat een prachtig en ontroerend verhaal weer.
Je bent zo'n lief en krachtig persoon!
Wat goed dat je ondanks alles toch kunt blijven genieten van de dingen die je wél hebt, zou ik meer mensen willen aanraden!
Fijn om af en toe te lezen hoe het met je is.
Heel veel liefs Eva 😘

Ine
5 jaar geleden

Lieve Naomi .ik hoop met je mee op n wonder. Geneeskunde ontwikkelt zich nu toch ook snel .ze zullen vast iets vinden wat kanker kan genezen. En jij gewoon die prachtige moeder kunt worden die je zou willen zijn.
Ps. In jou schuilt echt n colum schrijfster. Sterkte lief Xx

Maak jouw eigen website met JouwWeb