Warning: heavy-mindfuck-stuff

De laatste keer dat ik jullie schreef, lag ik in het ziekenhuis omdat een eigenwijze verstandskies die was getrokken, nog een trap na gaf, met een forse ontsteking tot gevolg. Dat heeft er best in gehakt; lichamelijk maar ook mentaal. Ik weet nog dat ik de dag dat mijn verstandskies werd getrokken een post deed op mijn facebook: ‘gek om rust te voelen in mijn lijf ondanks dat ik in het ziekenhuis ben. Dit is peanuts bij wat ik hier normaal doe’. Nou…dat had ik beter niet kunnen schrijven.

De hele nasleep heeft er mentaal ingehakt. Toen ik geopereerd moest worden aan de forse ontsteking in mijn mond, sloeg de angst me om het hart. Ondanks dat ik heel graag een volledige narcose wilde, werd ik er ook onzeker van. Wat als ik niet meer wakker zou worden, wat als mijn lijf de narcose te zwaar zou vinden. Kortom de ‘wat alsjes’ dansten rond mijn hoofd. Gelukkig werd ik wel wakker en voelde ik me redelijk.

Een week lang hing ik aan het infuus en lag ik in mijn bed. In een klein kamertje voor mij alleen en ik vond het fijn. Toen pas merkte ik hoe moe ik eigenlijk was. In mijn eigen kamertje kon ik voor even mijn moeilijke wereld vergeten, even tot rust komen. Het leven was ineens een soort van simpel. In dat kamertje was het dagelijkse leven voor even niet aanwezig. Het klinkt misschien wat egoistisch, maar het draaide in mijn kamertje even alleen om mij. In het kamertje hoefde ik niet na te denken over wat ik wilde eten, of ik nog moest stofzuigen, welke lessen ik morgen ging geven. Nee, ik hoefde er alleen maar te zijn en er werd voor mij gezorgd. Ik gaf me er in mijn kamertje even helemaal aan over. Iets waar ik thuis minder voor open sta, hoewel mijn dierbaren zo hun best doen.

Er kwamen een hoop lieve berichtjes, mensen wilden langskomen en ergens deed me dat enorm goed. Maar ik merkte in mijn kamertje ook dat ik het even gewoon niet aan kon. Ik wilde even niet sociaal doen, praten, in het middelpunt van de belangstelling staan. Normaal gaat me dit volgens mijn vrienden heel goed af, hihi, maar nu had ik er gewoon geen zin in. Ik wilde de stilte, rust en alleen even ik, mijn sores en alle 'wat alsjes' in mijn hoofd. Dat ik, 'spring in het veld', zo vaak als kan positief zijn, ik die van kletsen en gezelligheid houd, dit niet wilde, deed me verdriet. Hoe kon ik zo ver ‘afzakken’. Hoe kon het dat ik zo moe was en dat ik schijnbaar over mijn grenzen heen was gegaan? Tot op de dag van vandaag kan ik er nog niet een duidelijke conclusie voor geven. In mijn kamertje is me een ding duidelijk geworden; ik had hulp nodig. En ik wist precies bij wie ik kon aankloppen; mijn lieve vertrouwde psycholoog. Ik gun dit mezelf! Want ik wil me niet zo voelen.

Het was gewoon allemaal even te veel. Omdat ik antiobiotica kreeg via het infuus voor de onsteking, 'verslechterde' mijn waardes. Ik mocht ook niet starten aan een volgende reeks chemopillen. Onzekerheid alom. Wat als het nog slechter zou worden. In een week tijd stegen mijn kankerwaardes met 4 punten. Volgens mijn oncoloog geen drama maar ik wilde die stijging niet. Het moet gewoon allemaal hetzelfde blijven. Dat dit gebeurde, zorgde voor nog meer chaos in mijn hoofd. Ik probeerde dit te parkeren en thuis begon ik weer aan een nieuwe chemokuur. Deze deed zijn werk, want gelukkig zijn die klote kankerwaardes weer gezakt. Toch blijf ik boos, merk ik. Boos dat dit mijn leven is, dat zo iets simpels als het trekken van een verstandskies, voor mij zoveel gevolgen heeft. Natuurlijk ben ik blij met de chemokuren die het zo goed doen, maar ik ben soms moe van dit alles. De kuren, dat ik er nooit meer van af kom, dat er ooit (nog heel ver weg) een omslagpunt komt, waarom ben ik ziek!  

Kortom; ik heb het gewoon even niet. De korte dagen en het gemis van de zon spelen ook een grote rol. Misschien doe ik wel mee met de landelijke depressiviteit die er lijkt te zijn in de winter. Het voelt gewoon alsof alles op losse schroeven staat, Noami is even niet meer zo stabiel. En dat moet veranderen. En snel ook want alle negativiteit is verspilde energie. Samen met mijn fijne psych ga ik kijken hoe ik de schroefjes van mezelf en van mijn omgeving wat kan aandraaien. Ik wil zo graag weer meer mezelf zijn en me meer happy voelen dan onrustig en boos. Het ge-mind-fuck moet minder worden en er moet plaats komen voor rust en fijne gedachten.

Veel liefs en ik spreek jullie in het nieuwe jaar! Alvast een fijne kerst en een geweldige start van 2020 gewenst! Dat ik dit nog kan zeggen doet me overigens goed! Want een geweldig 2020 gaat het worden! Dat weet ik zeker!

ps. Wil je mijn blogs in  je mail? Meld je aan via de homepage