Slapeloze nachten

Gepubliceerd op 15 januari 2020 om 22:18

Het is vroeg en dus donker als ik naar mijn werk fiets. Ik heb mijn koptelefoon op en luister naar het liedje ‘Weatherman’ van Victory. Ooit hoorde ik dit liedje en de tekst raakte me diep. Het staat op repeat en steeds weer hoor ik nieuwe dingen in de tekst waar ik me enorm mee kan identificeren. Het leven is soms best ingewikkeld, vraagt veel terwijl ik gewoon alleen maar wil kunnen genieten.

Woke up to a cloud hanging over me
Rain is coming down over only me
I see people everywhere but they don't share my pain
They can't see my clouds they can't feel my rain
I wear a smile that's fake 'cause I'm too proud to cry
Pretend the weather's great 'cause it's easier to lie
I don't know when the weather will clear
I don't know how much more I can bear


Bovenstaande tekst is een stukje uit het liedje zo passend bij mij en hoe ik me soms voel. Want op dagen zoals deze draag ik soms een nep-lach en doe ik alsof alles goed is. Want soms is het gewoon makkelijker om te zeggen dat het goed gaat dan toe moeten geven aan hoe ik me voel. Je denkt nu misschien dat ik echt super down ben maar dat is niet zo. Ik heb gewoon zo nu en dan donkere momenten. Die gelukkig ook vaak genoeg plaats maken voor fijne vrolijke momenten maar soms, soms is deze spring in het veld gewoon iets minder hoog aan het springen.


Terwijl ieder woord van het lied enorm hard binnenkomt, kom ik dichterbij het grote grijze gebouw met rode lampjes aan de zijkant. Het ziekenhuis is rond dit tijdstip een groot betonnen blok. In sommige kamers is het licht al aan. Mijn hersenen gaan nu nog meer ratelen. Ik denk ineens terug aan de tijd van de diagnose, aan die verdomde statistische cijfers die werden genoemd, aan de tranen die ik liet rollen, aan de woede die ik voelde, aan mijn kamertje waar ik rust vond en tegelijkertijd uit balans raakte, aan de embryo’s en aan de toekomst die me bang maakt….Even denk ik weer dat alles een zieke grap is of een foutje…maar dat is het niet. ‘Hoe kan het toch dat ik zo’n beest in me heb dat me zo kapot maakt’,  denk ik dan…..
Het liedje is afgelopen en de stilte haalt me uit mijn negatieve vibe. Ik realiseer me dat ik onderweg ben naar mijn klasje. Het werk waar ik zo veel van hou is op me aan het wachten. Daardoor  verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik kijk nog even naar de betonnen doos, ditmaal vanuit een andere hoek omdat ik er al bijna voorbij ben. Lach en zeg zachtjes ‘tot straks, en laat de uitslag goed zijn’.

Maandag was het weer donut-day a.k.a ct-scan-dag. Het voelde als de dag van gisteren dat ik in de scan lag maar er zijn alweer vier maanden voorbij. Nadat de scan gemaakt is, is het dan wachten op de uitslag wat betekent dat de slapeloze nachten nog even doorgaan want die uitslag is er helaas niet meteen. Gelukkig (heb ik 2 dagen wachtkorting kunnen bedingen maar dat betekent nog steeds zo’n 48 uur afwachten. Dat is natuurlijk eigenlijk waanzin. Als het ziekenhuis beter zou plannen dan kon ik de uitslag ook binnen een (aantal) uur krijgen. Men werft patiënten met onderzoek en uitslag in 1 dag maar als je eenmaal patiënt bent dan moet je weer gewoon wachten. Dat moet toch anders kunnen?!) kon ik het deze keer zo plannen dat ik al op woensdag  de uitslag kreeg. En dat was vandaag.

 

De scan laat zien dat er niets veranderd is: het is niet weg of kleiner maar ook niet gegroeid of nieuwe enge plekken. Wat echt enorm fijn is. Maar de laatste paar maanden ben ik niet zo opgelucht meer als dat ik voorheen was. Natuurlijk ben ik blij en dankbaar dat het niet slechter is geworden maar ik wil deze kankerzooi niet. Even is er opluchting maar die wordt snel van de tafel geveegd door de boosheid en vermoeidheid die ik ook voel. Want achter mijn lach schuilt zo veel meer. Emoties en gedachtes die heel donker zijn. Ze zijn moeilijk te verwoorden en lastig te delen. Toch merk ik dat het schrijven van mijn blogs mij een uitlaatklep geeft. Alles op papier zetten, geeft grip  op mijn chaos. Mijn vingers verwoorden redelijk goed wat er in mijn koppie gaande is. Het schrijven en het delen op deze manier zorgt ervoor dat ik er wel over kan praten. Mijn hele situatie is gewoon moeilijk vind ik zelf. Eerlijk zijn naar jezelf en je omgeving is moeilijk. Wat voel ik, wat heb ik nodig en hoe ga ik, en moeten anderen, hiermee dealen?

Ik ben blij dat ik kan schrijven, blij dat ik woorden kan vinden om mijn donkere wolken iets lichter te maken. Ik ben blij dat jullie me volgen. Dat ik mensen kan raken of aan het denken kan zetten.

Goed, het vonnis is weer geweest. Hopelijk komt er nu weer rust in mijn lijf en kan ik zo weer lekker slapen. Even wat extra opladen want ik mag nog twee dagen werken en vrijdag start chemokuur 38 alweer. Ik hou van alles om me heen en ik ga genieten en stralen want zoals de laatste zinnen van het liedje Weatherman zijn:

you've gotta learn how to shine
'Cause you never know if your light will be the hope
For somebody else that's all alone

Liefs naomi

x

Het liedje: https://www.youtube.com/watch?v=QFczzebk8bs

ps. Wil je een mail zodra ik mijn verhaal post? Laat  je mail achter op de homepage.

 

Reactie plaatsen

Reacties

Sophie
4 jaar geleden

Hey Naomi,
Mooi geschreven meid. Knap hoe je dat iedere keer weer doet.
Geniet zoveel je kan van je klas, zoals je klas dat ook iedere keer doet als ze jou zien. You shine a light in their hearts. 😘

Wietske Pennings
4 jaar geleden

Wat schrijf je mooi. Ga helemaal op in je verhaal. Ik wens je een onbewolkte lucht toe.

Patrick Schellekens
4 jaar geleden

Hey powerwoman

Mij raak je niet zachtjes, maar raak je elke keer weer keihard met je mooie verwoordingen.
Heb tijdens het lezen keer op keer de tranen in mijn ogen staan, dan bam gaat toch mijn eerste traantje.
Maar GVD lieverd, wat ben jij een inspiratiebron en vooral een HEEL groot voorbeeld voor mij en vele andere met jou doorzettingsmkracht.
Voor mij ben je een powerwoman 1e klas.
😘

Esther
4 jaar geleden

Hi lieve Naomi,
Jee nou tranen in mn ogen hier... wat een prachtig verwoord stukje. Ben er echt door geraakt. Sowieso door de manier hoe je met deze zieke huisgenoot in je lijf om gaat. Je lacht en achter je lach gaan een hoop zorgen en pijn schuil. Ik zal je deze week even een hele dikke knuffel geven, en je hoeft dan niet te praten. X

Jose
4 jaar geleden

Lieve Naomi
Wat kan jij het mooi verwoorden zeg dit komt wel even binnen.
En ik snap dat je meteen zegt dat het goed met je gaat .Want je wil niet dat zeurende meisje zijn iedere dag
Daarom zeg je dat het goed gaat want dan ben je er vanaf .
Maar als je goed kijk naar je en je luisterde goed naar je
Dan die je wat er achter het antwoord en de lach zit
Maar ook in jou schrijven zie je de angst en verdriet
Gelukkig heb jij je klasje nog waar je nog naar toe kunt en dat doet jou goed .
Nou Meis sterkte met de chemo weer en blijf de hoop en positieve behouden
Want schrijven kun je mooi en goed
En zo schrijf jij van je af
Liefs jose sterkte

Martie
4 jaar geleden

Lieve, lieve, eerlijke Naomi: wat heb je weer een mooi, open en puur verhaal geschreven! Recht uit jouw hart naar mijn hart. Raakt aan alles wat “leven” is. Dank je wel hiervoor. Liefs, Martie

Roos
4 jaar geleden

Naomi
Ik ken je niet persoonlijk maar lees je blogs. Wat ben je toch een krijger. Niet normaal😍
En ondanks dat ik je niet ken een hele dikke knuffel😉

Ludi
4 jaar geleden

Elke keer weer hartverscheurend, maar ook een besef van hoe ongelofelijk sterk en dapper jij bent! Diep respect Naomi xoxo

Margo
4 jaar geleden

😘💕

Githa
4 jaar geleden

Ben er stil van! Je bent een kanjer!!!♡

Kelly (mama van Isabella)
4 jaar geleden

Lieve Naomi,

Ik had vanavond even de tijd om uitgebreid de ISY app te ontdekken en zo kwam ik uit bij jouw verhaal. Jeetje, ik schrok er echt even van en het ontroerde me ook direct.. Ik vind het echt super goed hoe je je kracht vind om door te gaan en de kids zo veel plezier geeft in het naar school gaan! Ik kan nog veel meer typen, maar het komt er op neer dat ik meer waardering moet hebben voor alles wat ik wél heb, dan verdrietig zijn omdat dingen anders zijn gegaan dan ik had gehoopt. Ik vind je een topper en heb nog meer waardering voor je gekregen dan ik al had. Zet ‘m op, jij bent sterker dan je denkt, dat heb je jezelf al bewezen!

Liefs, Kelly & Isabella xx

Maureen
4 jaar geleden

Iedere keer ben ik geboeid door wat je schrijft. Hoe jij schrijft over jouw persoonlijk verhaal raakt mij keer op keer weer. b+ ook al zit dat soms verscholen achter een masker.

Maureen

Wim van Hout
4 jaar geleden

Lieve Naomi, het masker is een bekend verschijnsel voor me. De buitenwereld snapt het niet, of wil het niet snappen. Zo werkt onze maatschappij niet, zieken zijn er om voor gezorgd te worden en dan zijn ze beter. Zo niet, in een dagbesteding of verzorgingstehuis. Daar zijn ze gelukkig, want daar lachen ze {soms}.
Daar kunnen we gewoon doen en is het maatschappelijk opgelost. Hier zijn ze buiten zicht van de werkende gezonden, die niets van ziektes willen horen tot ze zelf iets gaan mankeren. Gelukkig zijn er mensen die zieken als gewone medemensen beschouwen, met een of meerdere foutjes. Tinus, jouw papa is er zo een, een topgozer.

Wat ik wil zeggen is dat het niet makkelijk is om {ernstig} ziek te zijn, gelukkig ben je hier in dit land nog net niet alleen.

Fijn dat er niets meer groeit, verdwijnen is de wens. Ik hoop dat ie ooit uitkomt voor je en je partner, en de bevroren klompjes…..

Live sucks sometimes, but it can be so beautiful.

Veel liefs en sterkte met je 38e kuur. Jij bent gewoon een ijzersterke overleefster, ga zo nog 60 jaar door zou ik zeggen. Gunnen doe ik het je in ieder geval, maar dan het liefst genezen.

Wim van Hout

Bram
4 jaar geleden

<3