Kanker kent geen vakantie

Afgelopen week kreeg ik berichten van mensen die ik normaal niet vaak spreek. Volgens hen was het maar stilletjes op mijn social media en blog. Ze vroegen zich af of alles wel goed ging. Voor mij was dit het laatste duwtje in mijn rug om weer te schrijven. Niet alleen voor jullie maar ook voor mezelf zodat ik weer meer grip zou krijgen op de nieuwe situatie. Ik had gehoopt op een heerlijk rustige vakantie maar kanker kent het woord vakantie niet en dus is er het een en ander gaande.

In eerste instantie was het stilletjes omdat ik druk was met werken en omdat alles eigenlijk wel lekker liep. De laatste scan was goed en ik voelde me ook super. Helaas kwam zes weken na mijn laatste scan een voor mij redelijk onverwachte uitslag. Mijn leverwaardes zagen er niet goed uit en mijn tumormarker was voor de tweede keer toch wel gestegen. Genoeg reden om zo snel mogelijk de donut weer te betreden om te kijken wat er van binnen aan de hand was.

Het tikkende tijdbommetje in mij was mogelijk aan het groeien of mijn lever vond het gif dat ik de afgelopen paar jaar mijn beste maatje noemde toch wat te veel van het goede. Dit alles speelde zich af in de laatste schoolweek. De dagen kropen voorbij en hoe dichter we bij de uitslag kwamen hoe benauwder ik het kreeg. Wegens corona moesten we naar een andere wachtkamer en dat was voor mij eigenlijk al bijna niet te doen. Laat staan wat ik zou kunnen gaan horen. Voor het eerst in een enorm lange tijd was ik stik zenuwachtig en rolden er zelfs tranen over mijn wangen. Ik wilde en wil nog steeds niet opgeven maar het werd me toch allemaal wat veel.

De tijd ging langzaam en de spreekuren voor mij liepen uit. Tot overmaat van ramp was mijn uitzicht naar buiten een enorm groot blauw bord waar met witte grote letters ‘mortuarium’ stond geschreven. Niet geheel het fijnste zicht als je aan het wachten bent op een uitslag over een tikkende tijdbom in je lijf.

Ondanks dat ik soms de tijd stil wil zetten is het soms toch ook fijn dat de tijd vanzelf loopt en dat de uitslag uiteindelijk ook kwam. Op de scan was te zien dat mijn lever het zwaar heeft. De kanker leek er hetzelfde bij te zitten en dus was dit de beste uitslag van de twee slechte. Ik voelde me rustig worden en zag het allemaal weer wat positiever in. Het beeld van mijn lever en de waardes in mijn bloed zijn vergelijkbaar met een alcoholist en ook die kunnen heel oud worden dus waarom zou ik dat niet kunnen. Daarbij ben ik de dochter van een getrainde drinker dus hopelijk heb ik ook een sterke lever (ja pap, ik refereer naar jou hihi).

De oncoloog en ik bespraken nog even wat scenario’s en een aantal wat-als-jes en uiteindelijk ging ik met een nieuwe kuur naar huis. De pijntjes en onrust die ik sinds die uitslag voelde verdwenen met het verlaten van het ziekenhuis en ik voelde me enorm sterk. Ik kon dit aan en begon met volle moed aan kuur weet-ik-hoeveel. De kuur verliep goed en ik voelde me super. Ik had vakantie, ging op pad en heb zelfs 28km geskate op mijn laatste dag van de kuur. Ik kon me niet voorstellen dat er mogelijk toch iets anders uit mijn bloedonderzoek zou komen dan dat we gewoon weer op het goede pad zaten en dat de lever ook dit varkentje wel zou wassen.

Maar helaas. Vorige week vrijdag bleek toch dat mijn bloed wéér verslechterd is en dat ook mijn tumormarker weer met een grote sprong verhoogd is. Toch klampte ik me vast aan de scan die ik drie weken ervoor had gehad en zag ik nog steeds geen beren op de weg. Maar helaas. Mijn telefoon ging en daar was de vervangend oncoloog. Tja, ik had ook liever mijn eigen gehad maar ook die heeft soms vakantie nodig. En laat dat nou net nu zijn. De vervangend oncoloog was vriendelijk maar ook erg duidelijk. Hij vond de uitspraak, dat het mijn lever was en niet de kanker, kort door de bocht. Dit omdat ik zo veel mini tumoren in mijn lever heb, dat het moeilijk te controleren is of die niet toch aan het groeien zijn. Tja, misschien heeft hij daar gelijk in maar dat wilde ik nou net even niet horen.  Zonder nieuwe scan is dat niet uit te sluiten maar wanneer en hoe we dat gaan doen wil ik graag met mijn eigen oncoloog bespreken. Dus een nieuwe ronde in de donut laat even op zich wachten.

Dat er iets anders moest gebeuren qua medicijnen was duidelijk. Want als ik dit zou blijven doen zoals we al ruim 2.5 jaar doen, dan ga ik niet dood aan de kanker maar aan een lever die gewoon niet meer functioneert. En dat is nou ook niet wat ik wil. De chemo is (hopelijk tijdelijk) gestopt en de hormoontherapie is gestart. Het duurt lang voordat we kunnen zien of dit werkt en de komende tijd zullen mijn waardes hoogstwaarschijnlijk nog gaan stijgen. En oi oi oi wat zie ik hier tegenop. Ik heb alleen geen andere keus want ondanks dat ik boos ben op iets en ik deze woede niet kan uiten, vind ik het leven nog steeds te leuk om op te geven. Dus met lood in mijn schoenen ben ik begonnen aan het bewandelen van een ander pad en hopelijk doe ik dit over een aantal weken huppelend en kan ik jullie over een tijd ander nieuws brengen!

Liefs Naomi 

ps. wil je mijn verhalen in je mail? Meld je aan voor mijn maillijst. Dit kan via de homepage!